ΘαλαSea: Μαΐου 2012

Το παρόν Blog δημιουργήθηκε από μια ομάδα προπτυχιακών φοιτητών Βιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια του μαθήματος Θαλάσσια Βιολογία. Στόχος μας αποτελεί η μελέτη και παρουσίαση προσαρμογών στους θαλάσσιους οργανισμούς κάθε θαλάσσιας ζώνης.

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Ο κόσμος του αιώνιου σκότους...

Κάτω από τη μεσοπελαγική ζώνη βρίσκεται ο ελάχιστα γνωστός κόσμος της βαθιάς θάλασσας, όπου το φως του ήλιου δε φτάνει ποτέ. Αυτό το παράξενο περιβάλλον είναι πραγματικά αχανές και αποτελεί το μεγαλύτερο ενδιαίτημα πάνω στη γη. Η βαθιά θάλασσα διαχωρίζεται σε ζώνες ανάλογα με το βάθος: τη βαθυπελαγική ζώνη (1000m-4000 m), την αβυσσοπελαγική ζωνη (4000m-6000m) και τέλος την αδαιοπελαγική ζώνη (6000m μέχρι το βυθό των τάφρων).

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΒΑΘΗ

Οι οργανισμοί της βαθιάς θάλασσας μπορεί να μη χρειάζεται να προσαρμοστούν σε μεταβολές του φυσικού περιβάλλοντoς, αφού οι συνθήκες ζωής μεταβάλλονται ελάχιστα, αλλά αντιμετωπίζουν μια συνεχή ανεπάρκεια τροφής. Τα ζώα αυτά δεν κάνουν κατακόρυφες μεταναστεύσεις στα πλούσια σε τροφή επιφανειακά νερά, γιατί η απόσταση μέχρι την επιφάνεια είναι πολύ μεγάλη, όπως και η διαφορά της πίεσης επίσης.

Έτσι, οι προσαρμογές για εξοικονόμηση ενέργειας, εξαιτίας της ανεπάρκειας τροφής είναι πολύ έντονες. Συνεπώς, τα ψάρια της βαθιάς θάλασσας είναι αργοκίνητα και επιδημητικά, έχουν πλαδαρούς μύες, αδύναμα οστά, έχουν μεγάλα στόματα και εκτατά στομάχια, καθώς καταναλώνουν μεγαλύτερου μεγέθους τροφής απ' ότι τα ίδια, δεν έχουν λέπια και νηκτική κύστη και τέλος, δεν έχουν καλά αναπτυγμένα αναπνευστικά, κυκλοφορικά και νευρικά συστήματα. Φαίνεται ότι τα ψάρια αυτά επιπλέουν στη στήλη του νερού καταναλώνοντας όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια, μέχρι να εμφανιστεί κάποια λεία.

Σε ένα τέτοιο αραιοκατηκοιμένο περιβάλλον, το να βρεθεί σύντροφος μπορεί να αποτελέσει μεγαλύτερο πρόβλημα ακόμη και από την εύρεση τροφής. Έτσι πολλά ζώα λύνουν αυτό το πρόβλημα με τη χρήση βιοφωτοβόλων και χημικών σημάτων καθώς και με την ανάπτυξη ερμαφροδιτισμού και αρρενοπαρασιτισμού.

ΒΙΟΦΩΤΙΣΜΟΣ

Ο βιοφωτισμός είναι αρκετά διαδεδομένος στη βαθιά θάλασσα, όμως οι βαθύβιοι οργανισμοί δεν τον χρησιμοποιούν ως αντιφωτισμό, αφού δεν υπάρχει φως για να δημιουργηθεί το περίγραμμα. Κυρίως, χρησιμοποιείται για την προσέλκυση της λείας, την επικοινωνία και την ερωτοτροπία. Έτσι λοιπόν, τα βαθύβια είδη έχουν λιγότερα φωτοφόρα από τα μεσοπελαγικά είδη, τοποθετημένα κυρίως στη ράχη και στις πλευρές του σώματος κι όχι στην κοιλιακή επιφάνεια.

Όπως και τα ζώα που ζουν σε σπηλιές, πολλά ζώα της βαθιάς θάλασσας είναι τυφλά. Επειδή ζουν σε παντοτινό σκοτάδι, η όραση δεν τους χρειάζεται. Βέβαια, η τύφλωση δεν είναι γενικό χαρακτηριστικό σε αυτό το περιβάλλον καθώς λόγω του βιοφωτισμού υπάρχει κάποιο φως. Συνεπώς, υπάρχουν και μερικά ζώα που διατηρούν λειτουργικά μάτια. Όταν, τα ζώα αυτά έχουν μάτια, αυτά είναι πολύ μικρού μεγέθους.

Βιβλιογραφία

Θαλάσσια βιολογία, Peter Castro and Michael E.Huber, university studio press(1999)

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Blobfish

Το Blob Fish είναι ένας τύπος ψαριού που βρίσκεται κοντά σ την ακτή της Αυστραλίας και της Τασμανία και είναι εξαιρετικά σπάνιο να ιδωθεί. Ο λόγος που το Blob Fish είναι τόσο σπάνιο είναι ότι ζει πολύ βαθιά κάτω στη θάλασσα, σε ένα βάθος περίπου 800 μέτρων που καθιστά τη ζωή αδύνατη για τα περισσότερα ψάρια .Σε εκείνο το βάθος η πίεση είναι κατά προσέγγιση ογδόντα φορές περισσότερο απ' ό, τι στην επιφάνεια της θάλασσας. Ο λόγος ότι τα Blob Fish μπορούν να επιζήσουν σε ένα τέτοιο βάθος είναι ένας από του λόγους που τους δίνει μια τέτοια μοναδική όψη (μερικοί θα έλεγαν άσχημο). Εκτός από την νυκτική κύστη , που έχει βρεθεί και στα περισσότερα ψάρια για να τα βοηθάει να επιπλέουν, το Blob Fish σχεδόν εξ ολοκλήρου αποτελείται από μια ζελατινώδη ουσία, που τα αποτρέπει από τη βύθιση.

Δεδομένου ότι το Blob Fish αποτελείται από μια ζελατινώδη ουσία , δεν έχει πραγματικά κανέναν μυ και επιπλέουν ακριβώς στο ίδιο σημείο περιμένοντας τις περισσότερες φορές το επόμενο γεύμα τους. Η επιστημονική έρευνα έχει εξηγήσει ότι η κύρια διατροφή των Blob Fish είναι αυτή των αχινών και των μαλακίων. Επειδη τα Blob Fish επιπλέουν στη θέση τους περιμένοντας να έρθει η τροφή χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να κυνηγήσουν το θήραμα τους , αυτό έχει ως αποτέλεσμα ελάχιστη τροφή . Ωστόσο μελέτες έδειξαν ότι δεν χρειάζονται πολύ ενέργεια για να συντηρηθούν , καθώς αφιερώνει σχεδόν όλο του τον χρόνο για να επιπλεύσει και λόγω αυτής της συμπεριφοράς ότι το Blob Fish χαρακτηρίζεται ως ‘‘χαζό’’ .

Το θηλυκό Blob Fish γεννά χιλιάδες αυγά με την μια και αντίθετα από πολλά ψάρια τα Blob Fish επιπλέει μαζί με τα αυγά και σε μερικές περιπτώσεις κυριολεκτικά κάθονται πάνω σε αυτά . Το πώς τοποθετεί τα αυγά του το Blob Fish είναι ενδιαφέρον , δεδομένου ότι είναι ασυνήθιστο να βρει κανείς ομάδες των Blob Fish να εναποθέτουν μαζί τα αυγά τους , και με το ένα θηλυκό να τα τοποθετεί ν μερικές φορές δίπλα σε ένα άλλο θηλυκό . Δεν είναι γνωστό εάν αυτή η συμπεριφορά είναι κάποια στρατηγική ή εάν είναι ακριβώς ένα αποτέλεσμα της ‘’φύσης ‘’ τους.

Κάτω από το νερό το Blob Fish έχει μια σχεδόν ανθρώπινη όψη. Ωστόσο εάν απομακρυνθεί έξω από το νερό που τα Blob Fish πεθάνουν μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα ενώ το ζελατινώδες σώμα τους σώμα θα στεγνώσει και θα ζαρώσει . Η ικανότητα επιβίωσης των Blob Fish ερευνάται δεδομένου ότι είναι συχνό φαινόμενο να αλιεύονται από τους ψαράδες κατά λάθος, μειώνοντας έτσι σοβαρά τις πιθανότητες επιβίωσής τους.

Βιβλιογραφία :

http://www.itsnature.org/sea/fish/blob-fish/

http://www.teara.govt.nz/en/deep-sea-creatures/2/2

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Χαμαιλέοντες των βυθών

20.000 Leagues Under the Sea

Ο κόσμος, όταν μιλάει για τα καλαμάρια που προκαλούν τρόμο, συνήθως εννοεί το πελώριο καλαμάρι, το μυστηριώδες θαλάσσιο τέρας των παραμυθιών και των ταινιών. Όμως, οι οικογένειες των καλαμαριών περιλαμβάνουν 280 είδη, από θηριώδη μέχρι μικροσκοπικά που ζουν σε όλες τις θάλασσες. Τα ιπτάμενα καλαμάρια, όπως τα λένε, είναι αυτά τα γιγαντιαία κεφαλόποδα που ζουν στον ανατολικό Ειρηνικό και είναι άγριοι θηρευτές που επιτίθενται σε οτιδήποτε, από σαρδέλες μέχρι δύτες.

Ένα Sepioteuthis sepioidea στην Καραϊβική.

http://www.brianskerry.com/portfolio/squid/

Τα καλαμάρια εντάσσονται στα Κεφαλόποδα, μία από τις πέντε ομοταξίες των Μαλακίων που περιλαμβάνει επίσης τα χταπόδια, τις σουπιές και τους ναυτίλους. Τα Κεφαλόποδα είναι αρχαία ομοταξία, η οποία χρονολογείται από τα τέλη του Καμβρίου , μισό δισεκαττομύριο χρόνια πριν. Διαθέτουν οκτώ πλοκάμια, τα οποία έχουν σειρές από βεντούζες σε όλο τους το μήκος, και δύο μακρύτερους βραχίονες για τη σύλληψη της τροφής. Επίσης, έχουν δύο σκληρές, κοφτερές σιαγόνες που μοιάζουν με ανεστραμμένο ράμφος παπαγάλου, καθώς και τρεις καρδιές: μια κεντρική και άλλες δυο που στέλνουν αίμα στα βράγχια. Οι βοηθητικές καρδιές βρίσκονται στη βάση του κάθε βραγχίου και αυξάνουν την πίεση του αίματος που περνά από τα τριχοειδή των βραγχίων. Αυτό συμβαίνει, διότι σε αντίθεση με τα Σπονδυλόζωα, όπου το αίμα φεύγει από την καρδιά προς τους πνεύμονες, το αίμα φτάνει σε όλα τα συστήματα προτού φτάσει στα βράγχια.

Sepioteuthis sepioidea

Παρατηρείστε την έκταση των επι-

μήκων ακτινωτών μυών από τα καφέ χρωματοφόρα

κύτταρα του Loligo

Τα καλαμάρια διαθέτουν την ικανότητα της χρωματικής προσαρμογής στο περιβάλλον. Οι μεταβολές του χρώματος πραγματοποιούνται από τα χρωματοφόρα, τα κύτταρα του δέρματος που περιέχουν κοκκία χρωστικής. Κάθε ελαστικό χρωματοφόρο περιβάλλεται από μικροσκοπικά μυϊκά κύτταρα, οι συσπάσεις των οποίων έλκουν τα τοιχώματα του χρωματοφόρου προς τα έξω, κάνοντας το να εκτείνεται σημαντικά. Καθώς το κύτταρο εκτείνεται, η χρωστική εξαπλώνεται αλλάζοντας το χρωματικό πρότυπο του ζώου. Όταν οι μύες χαλαρώνουν, τα χρωματοφόρα επανέρχονται στο αρχικό τους μέγεθος και η χρωστική συγκεντρώνεται ξανά. Με τη βοήθεια των χρωματοφόρων, τα οποία βρίσκονται κάτω από νευρικό και πιθανώς ορμονικό έλεγχο, επιτυγχάνεται ένα πολύπλοκο σύστημα μεταβολών στα χρώματα και στα σχήματα, οι οποίες περιλαμβάνουν: μεταβολή από ανοικτό σε σκούρο χρώμα, αναλαμπές ροζ, κίτρινου ή μοβ και σχηματισμό ραβδώσεων, ταινιών, κηλίδων ή ακανόνιστων λεκέδων. Αυτά τα χρώματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως σήματα κινδύνου, ως προστατευτικοί χρωματισμοί σε τελετουργίες ζευγαρώματος και πιθανώς για άλλους σκοπούς. Μάλιστα, παίρνοντας διαφορετικά χρωματικά πρότυπα σε διάφορα τμήματα του σώματος, ένα καλαμάρι μπορεί να μεταδώσει τρία ή τέσσερα διαφορετικά μηνύματα συγχρόνως σε διαφορετικά άτομα και σε διαφορετικές διευθύνσεις και μπορεί, στιγμιαία, να μεταβάλει κάποιο ή όλα τα μηνύματα. Πιθανώς κανένα άλλο σύστημα επικοινωνίας στα ασπόνδυλα δεν μπορεί να μεταδώσει τόση πληροφορία τόσο γρήγορα.

Στη διάρκεια της ερωτοτροπίας, ένα αρσενικό Sepioteuthis sepioidea επιδεικνύει δύο πλευρές (αριστερά): τη χαλκόχρωμη προς το θηλυκό με το οποίο έχει ζευγαρώσει και την ασημένια προς τους επίδοξους αντίζηλους. Ο ιριδισμός κάτω από τα χρωματοφόρα οφείλεται σε δερματικά κύτταρα που ανακλούν το φως διευρύνοντας την ποικιλία των χρωμάτων.

Πολεμική περιβολή Φορώντας το επιθετικό του <<κουστούμι>> που φωνάζει <<Κάνε πίσω!>> σε έναν αντίζηλο, υπερασπίζεται το δικαίωμά του να ζευγαρώσει με ένα θηλυκό εκεί κοντά. Αυτό το φανταχτερό είδος διαθέτει περίπου 35 σχέδια στην... γκαρνταρόμπα του.

Η μαζική αναπαραγωγή του

LOLIGO OPALESCENS

Τα περισσότερα καλαμάρια ζουν μόνο ένα χρόνο περίπου, γι' αυτό πρέπει να αναπαραχθούν γρήγορα. Τα καλαμάρια είναι γονοχωριστικά. Στη σπερματοκύστη τα σπερματοζωάρια εγκλείονται σε σπερματοφόρα και αποθηκεύονται σε έναν σάκο που εκβάλλει στην μανδυακή κοιλότητα. Ένας βραχίονας του ενήλικου αρσενικού διαφοροποιείται σε ''όργανο εισαγωγής'' που ονομάζεται εξωτοκύλη και χρησιμεύει για να αποσπά ένα σπερματοφόρο από τη δική του μανδυακή κοιλότητα του θηλυκού κοντά στην έξοδο του ωαγωγού.
Κάθε είδος, όμως, εφαρμόζει την δική του τακτική. Το καλαμάρι Loligo opalescens αναπαράγεται μαζικά. Ένα αρσενικό με κόκκινα πλοκάμια αγκαλιάζει το θηλυκό που θα γεννήσει πάνω από 50.000 αβγά σε κυλινδρικές θέσεις. Σε λίγες εβδομάδες οι γονείς πεθαίνουν και γίνονται τροφή για τα πτωματοφάγα όπως οι αστερίες (Asterina miniata). Αντίθετα, το θηλυκό Sepioteuthis sepioidea γεννά μόνο 3 ή 4 αβγά σε κάθε θήκη και μετά τα κρύβει ανάμεσα σε δηλητηριώδη κοράλλια. Σε τρεις εβδομάδες το έμβρυο έχει ανεπτυγμένα μάτια και εκκολάπτεται πέντε μέρες αργότερα. Δεν υπάρχει ελεύθερη κολυμβητική προνύμφη στα Κεφαλόποδα.

Ένας αστερίας, με το επιστημονικό όνομα Pycnopodia helianthoides

προστατεύει μια μάζα από έμβρυα-κάψουλες

Ένα έμβρυο Sepioteuthis sepioidea 5 ημέρες
έπειτα της γονιμοποίησης

ASTERINA MINIATA

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1. Bίβλος Νational Geographic Τόμος Ι, Αρβανιτοπούλου Μαρία κ.ά., National Geographic Eλλάδα editorial office, 2010

2. Ζωολογία Α' τόμος, Αποστολοπούλου Μαρία, Εκδόσεις Ιων, 2009

3. Θαλάσσια Βιολογία, Peter Castro and Michael E.Huber, University Studio Press, 1999

4.http://ronshimek.com/blog/?tag=spawning

5.http://academic.evergreen.edu/t/thuesene/animalia/mollusca/cephalopoda/loligo/opalescens.html

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Τα δίθυρα του βυθού!

Bathymodiolus thermophilus

Το είδος Bathymodiolus thermophilus ανήκει στην οικογένεια των Mytilidae. Το είδος αυτό εξαπλώνεται στην βαθυπελαγική ζώνη σε βάθος από 2000 έως 3000 μέτρα. Βρίσκεται στον πυθμένα της θάλασσας κυρίως κοντά σε περιοχές με υδροθερμικές αναβλύσεις. Το μέγεθος του φτάνει συνήθως τα 20cm. Το B. Thermophilus εμφανίζει μια σχέση συμβίωσης με μικροοργανισμούς. Τα βακτήρια αυτά βρίσκονται στα βράγχια του μυδιού και οξειδώνουν το υδρόθειο που παράγεται στους αεραγωγούς. Με αυτόν τον τρόπο τα μύδια προσλαμβάνουν τα θρεπτικά στοιχεία που παράγονται από τα βακτήρια εξασφαλίζοντας έτσι την τροφή τους. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η φωτοσύνθεση η οποία προφανώς είναι δύσκολο να ολοκληρωθεί σε τόσο μεγάλο βάθος. Μία εναλλακτική μέθοδος πρόσληψης τροφής είναι η προσρόφηση σωματιδίων από το νερό μέσω των βράγχιων. Σε πειράματα μεταφοράς του παραπάνω είδους από θάλασσες πλούσιες σε θείο σε περιοχές όπου η συγκέντρωση θείου είναι μικρή το B. Thermophilus εμφάνισε αλλοίωση των βράγχιων του και στο τέλος κατέληξε.

Calyptogena Magnifica

Στο Calyptogena Magnifica πιστεύεται πως το διαιρεμένο πόδι έχει προσαρμοστεί ειδικά για την εισαγωγή του ζώου σε ρωγμές ή μεταξύ σκληρών υποστρωμάτων των μυδιών Bathymodiolus thermophilus. Το ζώο μπορεί να κινηθεί γύρω από τον πυθμένα της θάλασσας με το μυϊκό πόδι του και συνήθως καταλαμβάνει μια κάθετη θέση και όχι οριζόντια. Το Calyptogena Magnifica είναι ειδικά προσαρμοσμένο για τη ζωή γύρω από τις υδροθερμικές αναβλύσεις μεγάλου βάθους (γύρω στα 2645 m) μέσω των χημειοσυνθετικών βακτηρίων που έχουν εγκατασταθεί στα βράγχια με τον ίδιο τρόπο που ανταπεξέρχεται και το B. Thermophilus, δηλαδή απορροφά τα θρεπτικά συστατικά που παράγονται από αυτά τα βακτήρια μέσω της χημειοσύνθεσης.

http://www.youtube.com/watch?v=xE0AUXQ5fL0&feature=player_embedded#!

Βιβλιογραφία

Πηγές εικόνων

Η "τυφλή" γαρίδα της βαθιάς θάλασσας!

Σε μερικές από τις κοινότητες των υδροθερμικών αναβλύσεων του Ατλαντικού, σε βάθος από 3000 έως 3600 μέτρα, κυριαρχεί μια γαρίδα, γνωστή στον επιστημονικό κόσμο ως Rimicaris exoculata. Οι γαρίδες καλύπτουν το τοίχωμα των μαύρων καμινάδων από ορυκτά που σχηματίζονται στις αναβλύσεις και ξύνουν κομμάτια ορυκτών τα οποία τρώνε. Τα ορυκτά δεν έχουν θρεπτική αξία, αλλά είναι καλυμμένα με μεγάλους αριθμούς βακτηρίων. Τα βακτήρια πέπτονται και τα υπολείμματα των ορυκτών αποβάλλονται.

Οι γαρίδες αυτές δεν έχουν εμφανή μάτια και αρχικά θεωρήθηκαν τυφλές. Στην επάνω πλευρά του σώματός τους όμως, υπάρχουν δύο φωτεινές κηλίδες που περιέχουν φωτοευαίσθητα κύτταρα σαν αυτά που βρίσκονται στα μάτια. Υπάρχει υψηλή συγκέντρωση της χρωστικής ουσίας, ροδοψίνη, σε ένα ραχιαίο "eyespot" κάτω από τη διαφανή επιδερμίδα του κελύφους. Αν και δεν υπάρχει φακός και άλλα χαρακτηριστικά των ματιών, οι κηλίδες προφανώς μπορούν να αντιλαμβάνονται πολύ ασθενέστερο φως από αυτό που βλέπει το ανθρώπινο μάτι. Με τα «μάτια» της αυτή η γαρίδα χρησιμοποιεί το χαμηλό φωτισμό για να εντοπίζει τις ενεργές θερμές πηγές και να αποφεύγει να τις πλησιάζει πάρα πολύ, ώστε να μη γίνει βραστή από το θερμό νερό. Πιστεύεται ότι μπορεί να ανιχνεύσει "μέλανος σώματος" ακτινοβολία, η οποία είναι η θερμική ακτινοβολία που εκπέμπεται από τους αεραγωγούς σε περίπου 350^ο C.

Τέλος, ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι οι γαρίδες αυτές κάτω από το καβούκι τους φιλοξενούν βακτήρια που χρησιμοποιούν το υδρόθειο ως πηγή ενέργειας για την παραγωγή οργανικών μορίων (χημειοσύνθεση). Τα βακτήρια βρίσκονται όπου η θερμοκρασία είναι υψηλή, επειδή το υδρόθειο που χρησιμοποιούν ως πηγή ενέργειας έρχεται από τις υδροθερμικές αναβλύσεις. Έτσι, οι γαρίδες θα πρέπει ανά περιόδους να μετακινούνται προς τα ζεστά νερά, για να τροφοδοτούν τα συμβιωτικά τους βακτήρια.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=BXGF3XS-yAI

Βιβλιογραφία

http://deepseanews.com/2010/04/the-eye-of-the-vent-shrimp/
http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Rimicaris_exoculata.html
Θαλάσσια βιολογία, Peter Castro and Michael E.Huber, university studio press(1999)

Πηγές εικόνων

Το γιγαντιαίο σκουλήκι σωλήνας του βυθού!

Το γιγαντιαίο σκουλήκι σωλήνας, γνωστό και ως Riftia pachyptila ζει στις υδροθερμικές αναβλύσεις του ειρηνικού ωκεανού. Παρά την σχεδόν θερμοκρασία βρασμού του νερού, τα ζώα αυτά ευδοκιμούν στην πλήρη απουσία του φωτός. Οι οργανισμοί που ζουν κοντά σε αυτές τις οπές είναι μοναδικές, επειδή, σε αντίθεση με όλα τα άλλα έμβια όντα πάνω στη γη, δεν εξαρτώνται από το ηλιακό φως ως πηγή ενέργειας. Αντ 'αυτού, τρέφονται με μικροσκοπικά βακτήρια που παίρνουν την ενέργειά τους απευθείας από τις χημικές ουσίες στο νερό μέσω μιας διαδικασίας γνωστής ως χημειοσύνθεση. Αυτές οι υδροθερμικές αναβλύσεις γνωστές ως «μαύροι καπνιστές», λόγω του σκούρου χρώμα του υλικού που εκτινάσσουν.

Αυτά τα γιγάντια σκουλήκια σωλήνα μεγαλώνουν σε μήκος πάνω από δύο μέτρα και δεν έχουν ούτε στόμα ούτε και πεπτικό σύστημα. Αντί γι αυτά, τα πωγωνοφόρα φέρουν ένα πολύ εξειδικευμένο όργανο που ονομάστηκε «τροφικό σώμα» και είναι γεμάτο με συμβιωτικά βακτήρια. Τα βακτήρια χημειοσυνθέτουν μέσα στο σώμα του ζώου και περνούν το μεγαλύτερο μέρος της οργανικής ύλης που παράγουν στο πωγωνοφόρο. Το πωγωνοφόρο με τη σειρά του εφοδιάζει τα βακτήρια με πρώτες ύλες. Ίσως το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό σε αυτά τα σκουλήκια είναι το φωτεινό κόκκινο λοφίο τους. Αυτό είναι ένα εξειδικευμένο όργανο που χρησιμεύει ως βράγχιο, ανταλλάσσοντας όχι μόνο διοξείδιο του άνθρακα με οξυγόνο, αλλά και υδρόθειο. Αν και το υδρόθειο είναι θανατηφόρο για τους περισσότερους οργανισμούς, το αίμα του πωγωνοφόρου το μεταφέρει στα βακτήρια που βρίσκονται μέσα στο τροφικό σώμα. Το φωτεινό κόκκινο χρώμα προέρχεται από την παρουσία μεγάλων ποσοτήτων αιμοσφαιρίνης (αίματος). Είναι αυτό το λοφίο που παρέχει θρεπτικά συστατικά για τα βακτήρια που ζουν στο εσωτερικό του σκουληκιού. Ο εξωτερικός σωλήνας του σκουληκιού είναι φτιαγμένος από μια σκληρή, φυσική ουσία που ονομάζεται χιτίνη.

Παρά το γεγονός ότι τα σκουλήκια δεν έχουν μάτια, μπορούν να αισθανθούν την κίνηση και τους κραδασμούς και να υποχωρήσουν στους προστατευτικούς σωλήνες τους όταν απειλούνται. Το μέσο βάθος που ζουν αυτά τα σκουλήκια είναι 1.500 μέτρα. Ολόκληρες κοινότητες με γαρίδες και καβούρια έχουν βρεθεί ζουν γύρω από αυτούς τους γίγαντες. Πιστεύεται ότι αυτά τα ασπόνδυλα τρέφονται από τα κομμάτια του κόκκινου λοφίου των σκουληκιών του σωλήνα.

Βιβλιογραφία

http://www.seasky.org/deep-sea/giant-tube-worm.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Giant_tube_worm
http://oceana.org/en/explore/marine-wildlife/giant-tube-worm
Θαλάσσια βιολογία, Peter Castro and Michael E.Huber, university studio press(1999)

Πηγές εικόνων

The Black Swallower...!

Το είδος Chiasmodon niger, γνωστό και ως Black Swallower, είναι ένα είδος ψαριού το οποίο ζει κυρίως στην βαθυπελαγική ζώνη. Λίγα είναι γνωστά για το είδος αυτό αφού δεν έχουμε καταφέρει να το φωτογραφήσουμε ποτέ ζωντανό.

Αν και μικρό σε μέγεθος (25cm) έχει καταφέρει να ανταπεξέλθει στην ζώνη αυτή. Το σώμα του είναι επιμηκυμένο και συμπιεσμένο χωρίς λέπια. Βασικό του χαρακτηριστικό είναι η ικανότητα του να καταπίνει ψάρια που έχουν μέγεθος έως και τρεις φορές μεγαλύτερο από το ίδιο. Το ψάρι καταπίνεται ολόκληρο απευθείας.

Η ικανότητα του αυτή βασίζεται στο τρόπο με τον οποίο είναι δομημένα τα σαγόνια του επιτρέποντας του να δημιουργεί ένα αρκετά μεγάλο άνοιγμα και στο εμφανές τεράστιο σε μέγεθος στομάχι του το οποίο προεκβάλλει από το κυρίως σώμα του επιτρέποντας την διατήρηση του θηράματος του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι ακόμη και αν δεν καταφέρει να βρει λεία θα επιβιώσει χρησιμοποιώντας τις προμήθειες στο στομάχι του. Οι παραπάνω προσαρμογές του δίνουν την ικανότητα να επιβιώνει στην επικίνδυνη αυτή ζώνη.

Βιβλιογραφία

http://en.wikipedia.org/wiki/Black_swallower
Θαλάσσια βιολογία, Peter Castro and Michael E.Huber, university studio press(1999)

Πηγές εικόνων

Το ψάρι...δράκος της βαθιάς θάλασσας!

producing photophore below its eye

Το ψάρι δράκος της βαθιάς θάλασσας (deep sea dragonfish), μερικές φορές αναφέρεται κι ως Dragonfish χωρίς λέπια, είναι ένας άγριος κυνηγός που κατοικεί στα βαθιά νερά των ωκεανών του κόσμου σε βάθη πάνω από 1.500 μέτρα. Γνωστό επιστημονικά ως Grammatostomias flagellibarba, έχει πολύ μεγάλα δόντια σε σχέση με το μέγεθος του σώματός του. Παρά την φρικιαστική εμφάνισή του, είναι ένα μικρό ψάρι με μήκος περίπου μόνο 15 εκατοστά. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη Dragonfish, όλα παρόμοια σε εμφάνιση.

Το ψάρι δράκος της βαθιάς θάλασσας διαθέτει μια μεγάλη προεξοχή σαν τρίχα που συνδέεται με το πηγούνι του. Αυτή η τρίχα γύρω από το στόμα του συνδέεται με ένα φωτοφόρο. Το deep sea Dragonfish έχει επίσης φωτοφόρα κατά μήκος των πλευρών του σώματός του. Αυτά τα μικρά όργανα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως σήμα για να βρεθούν με άλλα ψάρια του είδους του κατά το ζευγάρωμα. Χρησιμεύουν επίσης για προσέλκυση λείας και για αποπροσανατολισμό ψαριών θηραμάτων που βρίσκονται βαθιά κάτω στη σκοτεινή θάλασσα.

Το deep sea Dragonfish μπορεί να χρησιμοποιήσει το φως που παράγεται από την τρίχα κάτω από το πηγούνι του σαν δόλωμα. Με το να το αναβοσβήνει και να το κουνάει πέρα δώθε, πιστεύεται ότι προσελκύει την προσοχή των πιθανών γευμάτων του. Μόλις ένα ανυποψίαστο ψάρι πλησιάζει πολύ κοντά πιάνεται απότομα στα ισχυρά σαγόνια του Dragonfish.

Το ψάρι αυτό έχει ένα μεγάλο κεφάλι και το στόμα του είναι εξοπλισμένο με αιχμηρούς κυνόδοντες. Τα μεγάλα δόντια του το βοηθούν να αρπάζει τη λεία του, όπως κυνηγά στα σκοτεινά νερά της βαθιάς θάλασσας.Τρέφεται με μικρά ψάρια, οστρακοειδή καθώς και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βρει. Δεδομένου ότι πολλά είδη που αποτελούν τη λεία τους, επίσης, παράγουν φως, το deep sea Dragonfish έχει εξελίξει μια ειδική μέθοδο να παραμένει κρυμμένο από τα αρπακτικά ζώα μετά το γεύμα του. Τα τοιχώματα του στομάχου του είναι μαύρα για να κρατήσει τα φώτα κρυφά, όταν αφομοιώνει το γεύμα του. Επειδή ζουν σε εξαιρετικά βαθιά νερά, πολύ λίγα είναι γνωστά σχετικά με τις συνήθειες ζευγαρώματος του deep sea Dragonfish.

Βιβλιογραφία

http://www.seasky.org/deep-sea/dragonfish.html

Πηγές εικόνων